Η ιγμορίτιδα είναι μια από τιςπιο συνηθισμένες αιτίες επίσκεψης στον ιατρό. Πλήττει μικρούς και μεγάλους,πολλές φορές για μερικές ημέρες αλλά συχνά με τακτικές υποτροπές που βασανίζουντον πάσχοντα για μήνες ή και χρόνια. Τα απανωτά κρυολογήματα του χειμώναμπορεί να εξελιχθούν σε ιγμορίτιδα που είναι η φλεγµονή τωνιγµορείων άντρων, τα οποία αποτελούν µέρος των παραρρίνιων κόλπων του προσώπου.Εκτός από τα ιγµόρεια οι υπόλοιποι παραρρίνιοι κόλποι είναι: oι µετωπιαίοι, οσφηνοειδής και οι ηθµοειδείς κυψέλες. Όταν αυτοί για διάφορους λόγουςφλεγµαίνουν, τότε δηµιουργούνται οι παραρρινοκολπίτιδες, µε πιο συχνή απ’ όλες,αυτή της ιγµορίτιδας. Σε αυτή την περίπτωση οι παραρρινικοίκόλποι μολύνονται από τα μικρόβια ή τους ιούς τωνκρυολογημάτων (στρεπτόκοκκοι, αιμόφιλοι κ.ά.), καθώς και από αλλεργικούς ήάλλους παράγοντες.
H ιγμορίτιδαταλαιπωρεί συχνά τα παιδιά, επειδή-λόγω ηλικίας- η ανάπτυξη του αμυντικού τους συστήματος είναι ατελής. H πιοσυνηθισμένη μορφή, η οξεία ιγμορίτιδα, συνοδεύει κάποιο κοινό συνάχικαι υποχωρεί αυτόματα όταν υποχωρήσει και το κρυολόγημα. H ιγμορίτιδα αυτήεμφανίζεται το χειμώνα με χαρακτηριστικό σύμπτωμα το βαρύ κεφάλι καιένα «μπούκωμα» στα αυτιά. Συχνά υπάρχει και δύσοσμο έκκριμα απότη μύτη ή πόνος ανάμεσα στα μάτια, σε ολόκληρο το πρόσωπο ή στο πίσω μέροςτου κρανίου.
Τι μπορεί ναπροκαλέσει η ιγμορίτιδα;
• ημικρανίες,
• πονοκεφάλους,
• κούραση,
• βαρύ κεφάλι,
• μπούκωμα στα αυτιά,
• πόνο ανάμεσα στα μάτια ή σε ολόκληρο το πρόσωπο ή
• στο πίσω μέρος του κεφαλιού
Μία σοβαρή επιπλοκήτης ιγμορίτιδας, από την οποία κινδυνεύουν τα μικρά παιδιά, είναι ησυσσώρευση εκκρίματος μέσα στα αυτιά τους. Το έκκριμα αυτό, αν δεν αφαιρεθείεγκαίρως, μπορεί να προκαλέσει βαρηκοΐα και σημαντικάχρόνια προβλήματα.
H ιγμορίτιδα μπορεί να εμφανιστείπιο εύκολα ή να εξελιχθεί σε χρόνια ιγμορίτιδα στα παιδιά που έχουν στραβό διάφραγμα ήτο άνοιγμα της μύτης τους είναι εκ γενετής στενό και με το παραμικρόπρήξιμο του βλεννογόνου βουλώνει. Έτσι, οι βλέννες δεν βρίσκουν διέξοδο, με αποτέλεσμανα λιμνάζουν και να ευνοούν τη μόλυνση.
Πώς γίνεται ηδιάγνωση;
Συνήθως ηδιάγνωση είναι κλινική. Παλαιότερα τόσο οι γενικοί όσο και οι ειδικοί γιατροίχρησιµοποιούσαν πάρα πολύ τις ακτινογραφίες στους παραρρινίους κόλπους, τώραπια όµως αυτός ο τρόπος διάγνωσης έχει εγκαταλειφθεί για να µην επιβαρύνεται οασθενής από την ακτινοβολία. Σε κάποιες περιπτώσεις µπορεί να χρειαστείακτινολογική απεικόνιση και καλλιέργεια δείγµατος που λαµβάνεται από το µέσορινικό πόρο.
Τα τελευταία χρόνια η διάγνωση τηςιγμορίτιδος μπορεί να γίνει με υπερήχους. Με τους υπερήχους, γλιτώνουμε την έκθεση σε ακτινοβολία. Στο μηχάνημα φαίνεται σεοθόνη το υγρό των κόλπων, η πάχυνση των βλεννογόνων, αν υπάρχεικύστη και η χρόνια ιγμορίτιδα. Αυτή η εξέταση είναι ιδιαίτερα χρήσιμηγια παιδιά και εγκύους και φυσικά για όλους όσους συχνά ταλαιπωρούνταιμε αυτό το πρόβλημα (παιδιά, οδηγοί μηχανής, κολυμβητές, δύτες, κλπ). Η εξέταση μπορεί να επαναλαμβάνεται κατά την διάρκεια της θεραπείας και σε σύντομα χρονικά διαστήματα χωρίς να κινδυνεύει ο ασθενής από την συνεχή έκθεση στην ακτινοβολία.
 |
| Aνάλογα με την ένδειξη της οθόνης ο γιατρός μπορεί να διαγνώσει αν υπάρχει υγρό, κύστη ή πάχυνση των βλεννογόνων |
Η εξέτασηγίνεται στο MEDLAB IATΡΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ από ιατρό ακτινολόγο εξειδικευμένο στονυπέρηχο ιγμορίτιδας.
Πώς θεραπεύεταιη ιγµορίτιδα
Όταν πρόκειταιγια ιογενή ιγµορίτιδα τα µέτρα που παίρνουµε είναι υποστηρικτικά. Προσπαθούµενα αποσυµφορήσουµε τη µύτη µε τοπικά σπρέι, κάνουµε ρινικές πλύσεις µε αλατούχαδιαλύµατα, εισπνοές ατµού µε ευκάλυπτο ή λίγη µέντα, παίρνουµε βιταµίνες,κάνουµε δηλαδή ό,τι θα κάναµε για να αντιµετωπίσουµε ένα κοινό κρυολόγηµα. Ότανόµως έχουµε διαγνωσµένη βακτηριδιακή, έχουµε δηλαδή µικροβιακή ιγµορίτιδα,πρέπει οπωσδήποτε να γίνουν δύο πράγµατα. Το πρώτο είναι να καταπολεµηθεί τοµικρόβιο µε αντιβίωση και το δεύτερο να αποσυµφορηθεί η µύτη, να µειωθεί δηλαδήτο οίδηµα για να καταργηθεί ο µηχανισµός που προκάλεσε την ιγµορίτιδα, έτσιώστε να «ανοίξει» η µύτη, να ανοίξει το στόµιο του ιγµορείου και να γίνεταιφυσιολογικά η παροχέτευση των υγρών.
Πρακτικέςσυµβουλές για όλους
Η καλή διατροφή,η διακοπή του καπνίσµατος, γενικότερα η διατήρηση της µύτης του σ’ ένα καλόεπίπεδο είναι µερικές συµβουλές. Εάν κάποιος νιώθει ότι η µύτη του είναι«µπουκωµένη» χωρίς όµως να είναι άρρωστος ή να έχει κρυολογήσει, εάν η αναπνοήτου δεν είναι καλή, θα πρέπει να απευθυνθεί στον ειδικό. Η µύτη µας χρειάζεταιυγρασία, οι απότοµες αλλαγές της θερµοκρασίας, ο κλιµατισµός, ο κακόςεξαερισµός, είναι συνθήκες που την επιβαρύνουν. Από την άλλη πολύ σηµαντικόςπαράγοντας είναι η πειθαρχία του ίδιου του ασθενούς. Πολλοί ασθενείς λένε:«Είµαι µπουκωµένος, εντάξει θα ζήσω µε αυτό το πρόβληµα». Δεν είναι όµως έτσι,καθώς υπάρχουν πλέον πάρα πολλές λύσεις για την αντιµετώπισή του.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου